İki Şehrin Hikayesi

“Annesinin kucaginda yatan, benim adimi tasiyan o ço­cugu da görüyorum. Kocaman bir adam olmus, vaktiyle be­nim tutmus oldugum yolda hizla basariya dogru ilerliyor. Onun büyük basari kazandigini, adimin onun isiklari saye­sinde parladigini görüyorum. O adin üzerine sürdügüm lekelerin kaybolduklarini görüyorum. Onun yargiçlarin, seref sa­hibi kimselerin en ileri gelenlerinden biri olarak gene benim adimi tasiyan altin sarisi saçli bir oglan çocugu buraya getir­digini görüyorum. Burada da artik bugünkü manzaranin izi bile kalmamis olacak; eglence yeri halini alacak. O adamin çocuga sefkat dolu titrek bir sesle benim hikayemi anlattigini duyuyorum.”