Ergenekon

“Her kutlu dava, sehitlere ve gazilere muhtaçti. Kefensiz kabre giren genç ölülerin bedenlerinin sicakliginda, dava kutsiyet kazaniyordu. Fedaya hazir fedailerde, evhamin zerresi görülmüyordu. Yildiz olup yanmayi maharet sayiyorlardi. Bazen yüzyilda bir görülen kuyruklu yildizi, kör karanliklarda yol belliyorlardi. Bazen de en sicagindan yanan günese simsiki tutunuyorlardi. Hayallerine rüzgâr karisiyordu; papatya fallarinda birakilacak asklari olmadigini bildiklerinden, uykularinda sehadet serbeti içiyorlardi. Merhamet, ölümün zirvesinde son nefesini veriyordu.“ (Tanitim Yazisindan)